Zuur

Met solliciteren komen ook de afwijzingen. Dat is onvermijdelijk.

Bijna. Want er zijn natuurlijk altijd van die mensen die met één sollicitatie hun droombaan hebben gekregen. Mensen die vervolgens niet begrijpen dat jij maar geen baan kan vinden. Mijn vriendin is er zo een. Bloedirritant.

Het is nu natuurlijk zo dat vacatures via internet heel gemakkelijk te vinden zijn. Dat is fijn. Zo vind je al heel snel vijf vacatures per dag waarop je wel wil solliciteren. Fijn. Toch?

Helaas is het ook zo dat er nog véél meer andere werkzoekenden ook via internet vacatures zoeken. Dat is vervelend. Dat betekent dat jij altijd één van de velen zal zijn die op een vacature reageert. Vervelend.

Logisch dus dat je veel afwijzingen voor je kiezen zal krijgen. Dat is gewoon zuur.
Over hoe je met zo’n afwijzing om moet gaan, kan ik nog wel achtendertig blogs schrijven. Deze gaat echter over die ene keer dat ik echt héél dichtbij een echte leuke goedbetaalde fulltime baan kwam.

Ik woon in de Randstad en ik had via-via een vacature onder ogen gekregen voor een baan in Eindhoven. Natuurlijk schreef ik direct een brief en motivatie. Een weekje later belde ik nog even om te vragen of alles goed was aangekomen, en dat bleek zo te zijn. Gelukkig! Weer even later werd ik gebeld, ik mocht op gesprek komen! Echt! Te gek!

Dat werd een prettig gesprek. Ik had er een goed gevoel over en degenen met wie ik sprak gaven ook aan dat een tweede gesprek er waarschijnlijk wel in zat. Prima! Ik blij!
Nog blijer was ik toen ik hoorde dat er een inderdaad tweede gesprek kwam.

Het gesprek viel op een maandagochtend. Iedereen (ik versus vier!), moest nog wakker worden en opstarten. Toch werd het een goed gesprek. Niet fantastisch, gewoon goed.
Na een weekje werd ik weer gebeld.

Ik was tweede.

Ze waren erg enthousiast over mij, maar ook over een andere kandidaat. Iemand uit de regio, dat vonden ze een voordeel. De ‘local’ kreeg dus die echt leuk en goedbetaalde baan. Ik piste naast de pot. Bijna letterlijk kilometers naast, terwijl het voelde als zo dichtbij. Dat is gewoon zuur.

Ik weet trouwens niet zo goed wat zuurder is. Is het nou erger om meteen afgewezen te worden, óf om nét tweede te worden (al is het met letterlijk kilometers als voorsprong van de nummer één)?
Aan de ene kant is het behoorlijk vervelend wanneer je je best gedaan hebt op een motivatiebrief, dat je dan een standaardmailtje terug krijgt waarin je leest: “…Bedankt voor je sollicitatie…overweldigend veel reacties…helaas delen we je mee…niet verder gaan in de procedure…veel succes”. Zuur.
Aan de andere kant is het akelig frustrerend dat je echt hoop krijgt, een goed gevoel overhoudt aan de gesprekken, maar dan toch te hoort dat je de baan niet krijgt. Flinke deuk in je zelfvertrouwen. Dus. Ook zuur!

Wat vinden júllie nou de vervelendste manier om afgewezen te worden? (Misschien mag ik nog niet eens klagen…… )