Worstelend door een sollicitatiegesprek

worstelend door een sollicitatiegesprek

“De volgende wedstrijd is een 3-tegen-1 wedstrijd. Als eerste komt naar de ring, met een gewicht van 80 kilogram, uit de Keizerstad… Dames en heren, hij zoekt net zoals jullie naar vacatures zonder sterallures… Hij is… Unemployed Man!

[Applaus, gejoel, boegeroep]

Zijn tegenstanders vanavond hebben een gezamenlijk gewicht van 365 kilogram: de Boemannen van de Bijstand!”

 [Applaus, gejoel, boegeroep]

 

De bel is geluid; de wedstrijd is begonnen. Na ruim een jaar vechten tegen verbitterdheid, zeurende jongerenadviseurs en de sleur om opgebeurd te worden door goedbedoelende moeders staat Unemployed Man eindelijk tegenover zijn aartsvijand voor de laatste wedstrijd. Om voor eens en altijd van hem af te zijn…

Dit speelde zich af in mijn hoofd vlak voor één van mijn meest recente sollicitatiegesprekken. Een professional wrestling show, waar ik van kinds af aan al naar kijk en onderzoek naar heb gedaan in de laatste jaren van mijn studie. Waarom ik daar onderzoek naar deed? Omdat het mogelijk was en niemand anders het had gedaan; de twee beste redenen ooit. Ik hou van deze theatersport, waar ik als vrijwilliger bij betrokken ben als de “razende reporter” van Pro Wrestling Holland (PWH). Ik hou van het sportspektakel, dat in de Verenigde Staten zaal na zaal uitverkoopt, maar vaak niet wordt begrepen door de nuchtere Nederlanders.

Claudia, de P&O-medewerker, haalde mij netjes op. Zij stelde zich voor en we liepen door die lange gang. In haar kantoor wachtte haar collega Steve op mij. Hij stelde zich ook voor, bood me wat te drinken aan en even later kwam zij terug met koffie en water.

Het sollicitatiegesprek begon en… stilte. Door de zenuwen klapte ik dicht, een black-out, een mentale knock-out. Ze konden tot twintig tellen, maar er kwam geen zinderende, zinnige zin uit mijn mond.

Ze probeerden me op mijn gemak te stellen door mijn CV erbij te halen.

Je hoorde ze denken: “Werkervaring is okay, opleiding zit wel goed. Oh… Veel vrijwilligerswerk.” Opeens hoorde ik Steve zeggen: “Professional wrestling?”

Ik was wat verbaasd en vroeg voorzichtig: “Ja, wat is daarmee?”

Hij antwoordde: “Schrijf je daarvoor?”

Ik reageerde wat onzeker: “Ja, hoezo?”

Wat daarna gebeurde, was het moment waar ik in al die jaren sinds mijn afstuderen stiekem op hoopte. Zo’n toeval dat maar eens in je leven komt, als alle planeten precies goed staan en de polonaise dansen tijdens de zonsverduistering.

Steve bleek een grote fan van professional wrestling te zijn. Terwijl Claudia niet wist wat ze hiermee aan moest, praatten Steve en ik vol passie over de grote worstelhelden uit de jaren ’80. Randy Savage, Hulk Hogan, Roddy Piper; de lijst is te lang om op te noemen.

Claudia vroeg zich af waar we het over hadden. We legden het kort uit en zij zag mogelijkheden om hier iets mee te gaan doen. Ik werd minder zenuwachtig en het gesprek ging op de normale voet verder met de standaardvragen. Nadat het gesprek was afgelopen, bekeek ik met Steve nog wat beelden van PWH. We evalueerden het sollicitatiegesprek en ik had een positieve indruk achtergelaten, vooral bij Steve.

Moraal van het verhaal: als je ergens van houdt, ook al is het vreemd of ongewoon, laat het gewoon op je CV zien. Je wordt vaak vreemd aangekeken, maar dat ene lid van het sollicitatiecomité kijkt je recht in je ogen. Die zegt dat hij/zij ook van die rare hobby houdt en dit kan leiden tot een goede contactpersoon, een goede klik of zelfs een baan.

– Natchai Leenders

1 gedachte over “Worstelend door een sollicitatiegesprek”

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.