Het werd steeds warmer in het zonnetje op het terras. Heerlijk verkoelende sangria compenseerde ruimschoots. Lekker bijkletsen met iemand die ik een tijd niet meer had gesproken. Thuisgekomen bedacht ik dat ik nog een blog zou schrijven voor Vacatureluurs. Mijn gevoel stemde daarmee goed overeen. Inspiratie genoeg; iets over de relativiteit van werk hebben en werkloos zijn in de zomer. Een beetje een uitwerking van het Cruijfiaanse: ‘elk voordeel heb z’n nadeel’, of was het andersom? Hoe dan ook: een lekker weg te lezen blog, met knipoog en lees het vooral niet als je op zoek bent naar troost of fijngevoeligheid!
Het Oudhollands spreekwoord zegt: voor niets gaat de zon op! Dit klinkt ons uitkeringstrekkers als muziek in de oren! Hebben we net onze eindafrekening van het gasverbruik voldaan, nu is het onze tijd. Het lijkt erop dat we toch het beste deel hebben ‘gekozen’. Wij zien nu eens letterlijk en figuurlijk de zon in het water schijnen.
Veel werkenden zitten te transpireren in een non-airconditioned kantoor dat vanwege de crisis nog steeds is gevestigd in een noodgebouw dat deze maand zijn bedenkelijk dertigjarig jubileum viert. Tot overmaat van ramp doet deze ploeteraar ook tijdelijk het werk erbij van zijn vakantievierende collega’s. Da’s eigenlijk nog best veel… Uiteraard wordt deze extra verantwoordelijkheid niet verrekend in het salaris. Met een schuin oog op voorbijfietsende toeristen, ijsjes-etende kinderen en aantrekkelijk schaars geklede lijven op plezierjachten worden met droge mond de maandcijfers ingeklopt.
‘Ik draai mijn uurtjes.’ vertrouwde een vriend mij toe door de telefoon. Ik belde hem terug. Hij had mijn voicemail ingesproken, maar ik zat even op de dijk te genieten van mijn verse zelfgemaakte fruitsla van dagaanbiedingen. Met dit weer doe ik mijn dagelijkse fietstochtje en dan hoor je de telefoon niet altijd. ’Over drie weken zijn wij aan de beurt.’ zei hij nog: ‘Ben benieuwd of het dan nog zulk mooi weer is in Frankrijk.’
‘Ik ben wel toe aan vakantie’, vertelde een ander. Hij mocht na de reorganisatie gelukkig blijven en doet er al maanden het werk van drie weggesaneerde collega’s bij. De software die dit werk zou overnemen bleek achteraf toch te duur.
Die oud-collega’s hebben inmiddels hun ritme gevonden. Voor het UWV hoef je maar 4 sollicitaties in 4 weken te doen. Hoe langer je werkloos bent, hoe meer bedreven je raakt in solliciteren. De brieven schudden zij zo langzamerhand uit hun mouw. Vaak een kwestie van knippen en plakken. Eigenlijk kost het zoeken naar banen nog de meeste tijd. Toch: wanneer je je uitkering deelt door het aantal uren dat je solliciteert, kun je zeggen dat je in je leven nog nooit zoveel per uur uitbetaald hebt gekregen.
En nu is het dan ook nog zomer! Heerlijk naar buiten. Geen baas die je tegenhoudt! Geen stempelklok die je controleert. Geen tekort aan snipperdagen. Jazeker, werkcoach, we zijn volledig beschikbaar voor de arbeidsmarkt! Waar had ik de strandspullen gisteren ook weer neergegooid? De fietsbandjes kunnen nog wel een beetje lucht gebruiken. Nou ja, dan maar een kwartiertje later vertrekken, wat maakt het uit.
Als werkloze Hollander heb je een voordeel ten opzichte van alle andere culturen. Uit de tijd dat je nog een vakantie kon betalen weet je nog wel wat de kooplui all over the world tegen je zeiden: You’re from Holland? Kijke, kijke, nie kope! En dat is nu juist die eigenschap die nu zo verduiveld goed van pas komt. Voor niets gaat de zon op! Wij weten als geen ander de thermoskan te vullen. Het water uit de kraan is vaak beter dan bronwater, zeker goedkoper, heerlijk verkoelend en makkelijk mee te nemen in dat koeltasje uit dat kerstpakket van ooit. We kennen de gratis plekjes: in het park, op de dijk, op het strand. En eten moet je toch, of je nu binnen zit of buiten.
En je dan nu al verkneukelen op de reacties in september:
‘Zó, in welk buitenland heb jij gezeten? Je ziet er gezond uit!’
‘O, ik ben in Nederland gebleven. Weet je wat het is, het is hier nooit zo vreselijk warm, maar als je 8 weken de tijd hebt om van de Hollandse zomer te genieten, doe je ongemerkt toch kleur op. Het was trouwens nog best een drukke vakantie. Elke morgen eerst naar het station voor verse kranten: Metro en Spits Je wilt toch ook een beetje bijblijven in je vakantie. Vervolgens even langs de markt en de super voor de aanbiedingen. En dan lekker bijkomen onder mijn vaste boom in het Vondelpark. Wat wel een nadeel is, is dat je elke paar uur even al je spullen moet verplaatsen met die draaiende zon. Verder pakte ik af en toe even een festivalletje mee, bijvoorbeeld Parkpop Den Haag (gratis, red.). En met zo’n voordelig treinkaartje kom je echt overal! En dat je pas na negen uur mag vertrekken is eigenlijk geen nadeel. Zo vroeg word ik toch niet meer wakker en het reizen tussen al die verbeten gezichten met hun blik op oneindig, daar ben ik zo langzamerhand ook wel een beetje klaar mee. En gelukkig heb ik overal familie die wel een logeerbed heeft en me niet zonder ontbijt wegstuurt. Heerlijk. Ik zou zeggen: volgend jaar weer!’
Dit blog is dus geschreven met een vette knipoog, die voor sommigen wellicht moeilijk waarneembaar schuilgaat achter donkergetinte zonnebrilglazen. Dit artikel doet geen recht aan de werkelijke situatie van werk- en uitzichtloosheid waarin veel werkzoekers zich op dit moment bevinden. Het is dan ook niet toegestaan aan politici en beleidsmakers om op grond van gegevens uit dit artikel hun visie op de problematiek te herzien dan wel hierop gebaseerd conclusies te trekken die leiden tot het formuleren van nieuw kosten reducerend beleid. ;)