Op 28 augustus ploft hij op mijn digitale deurmat: de uitnodiging van Monsterboard om deel te nemen aan de Banenbeurs. “Ga in gesprek met werkgevers op Banenbeurs Nederland!” Ik besluit op deze intrigerende uitnodiging in te gaan en verslag uit te brengen voor Vacatureluurs.
De ochtend van de beurs vertrek ik gewapend met Vacatureluurs-kaartjes. Mijn missie is niet alleen rond te kijken, maar ook een paar goede inhoudelijke gesprekken te voeren met zowel aanbieders als bezoekers. Voor mezelf wil ik kijken of er werkmogelijkheden zijn waar ik nog niet aan gedacht had.
De Banenbeurs is een op zich staande organisatie die dit jaar nauw samenwerkt met Monsterboard. De beurs is bedoeld voor alle werkzoekenden t/m hbo-niveau en vindt plaats in de Heineken Music Hall. Op Twitter wordt de beurs besproken onder hashtag #bbnl14.
Carrièrestatus: werkloos
Op de toegangskaart worden alle door mij ingevulde gegevens meegeprint. Geslacht: vrouw. Carrièrestatus: werkloos. De organisatie windt er geen doekjes om. Dat gevoel heb ik ook als ik rond 10 uur de beurs binnenloop: geen poespas. Gewoon -bliep- met je kaartje door de poortjes, simpel plattegrondje in de hand, en gaan.
Meteen staat de eerste aanbieder voor mijn neus. Of ik beautyconsulente wil worden. Ik besluit daar nog even over na te willen denken en strijk neer bij een sta-tafeltje voor De Carrièrebus. De man naast me gniffelt. “Werken bij de Lidl. Zal ik het doen?”, stelt hij me hardop zijn retorische vraag. Naast me maakt een andere man met een selfie met de bus als achtergrond.
In gesprek met werkgevers?
Ja, ze zijn er: aanbieders. Organisaties die daadwerkelijk vacatures hebben openstaan. Het zijn er misschien niet veel, maar ik moet toegeven dat ik er minder had verwacht. Ik zie vooral vraag naar beveiligers, developers en salestijgers. Ik ben geen van drieën, maar toch heb ik een aantal leuke gesprekken met diverse werkgevers.
Lidl ‘ziet me wel zitten’ en deelt fietszadelovertrekjes uit. Filiaalmanagers is wat zij vooral zoeken. Net zoals de meeste aanwezige aanbieders neemt Lidl geen cv’s of kaartjes aan. ‘Kijk maar op onze website‘, zegt de vriendelijke manager waar ik mee in gesprek raak.
Denk jij net als ik ‘dat doen we wel even!’ bij bovenstaande eisen, dan kun je altijd nog terecht bij de marine. Tenzij je net als ik een brilsterkte -8 hebt en boven de 26 bent. Dan niet.
Positieve workshop
Net op tijd haal ik de inschrijving voor een workshop bij de Broekriem. Het loopt er storm en alleen met een beetje geluk regel je een ticket een kwartiertje voor de workshop start. Samen met een opgewekte vrouw met opvallende rode oorbellen schuif ik aan in de bus, waar we onder leiding van lifecoach Sheila Kroes een vraag-en-antwoord-sessie doen.
Sheila zet meteen een positieve toon. “Laat je niet zo negatief beinvloeden”, zegt ze. “Als je wordt afgewezen na een gesprek, dan weet je in ieder geval dat je brief en cv goed waren. Anders hadden ze je niet uitgenodigd. Je bent niets kwijtgeraakt, je hebt juist geleerd en zo kom je vooruit. Keep your eyes on the prize.”
Een van de deelnemers vraagt wat vooral níet moet doen tijdens een sollicitatiegesprek. Sheila: “Je negatief uitlaten over je voormalig werkgever. Zelfs als je bent vertrokken wegens een verschil van inzicht, zoals men dat netjes noemt, kun je laten zien dat jouw inzichten positief kunnen uitpakken.”
Sheila geeft ons tips om rustig te blijven. Niet te snel antwoorden op vragen. Voeten plat op de grond zetten. Ademen vanuit de buik. Geen koffie nemen maar water. De vrouw tegenover me begint te lachen en vertelt een keer koffie te hebben geknoeid tijdens een sollicitatiegesprek. De sfeer tijdens de Broekriem-workshop is fijn en ontspannen.
Eyes on the prize
Voor sollicitaties geeft Sheila Kroes ons werkzoekenden het volgende advies mee. Schrijf in je brief achtereenvolgens: waarom dit bedrijf, waarom deze functie en waarom jij. In je gesprek kun je vervolgens meer de diepte in gaan. Vertel ze niet alleen wat je aantoonbaar bereikt hebt, maar vooral wat je drijft. Wat je voldoening geeft, waar je echt van houdt.
Dat laatste levert minstens twee van mijn mede-workshoppers een glimlach vol herkenning op. Zij zien wat ik zie: deze beursgangers, dit zijn de mensen die echt willen. Soms zelfs iets te graag. All dressed up en met hun cv in de aanslag. Mensen die zich niet uit het veld laten slaan of op maandagochtend met een blik bier op de bank naar een herhaling van Thuis Voor De Buis liggen te kijken.
Ze willen zichzelf en hun naasten onderhouden. Iets bijdragen aan de maatschappij. Het zijn moeders, vaders, mantelzorgers, schoolverlaters, ambitieuzen, wanhopigen, creatievelingen. Allemaal willen ze één ding: werk.
Zuid? Nee, Zeist
De Banenbeurs is landelijk, maar ik vind dat er in verhouding wel erg veel lokale aanbieders en initiatieven zijn. De Gemeente Amsterdam is ruim aanwezig, evenals het gemeentevervoer. Ik heb boeiende gesprekken met bevlogen initiatieven zoals Paint Your Future. Dat is een creatief project voor jongeren van twee beeldend kunstenaars uit Amsterdam Nieuw-West. Maar helaas ben ik ouder dan 30. En ik kom uit Zeist. “Uit Zuid?”, vraagt een man van de gemeente aan me. Nee, Zeist. Hij kijkt me niet-begrijpend aan.
Die jongeren zonder goede opleiding, waar zowel gemeente als creatieve projecten zich op richten, laten zich op de beurs maar weinig zien. “Die komen later”, zegt een ervaren banenbeursganger me. Waarempel, zoals voorspeld zie ik rond het middaguur wat jonger volk binnendruipen.
In de Heineken Music Hall is geen lunch verkrijgbaar, daarom vertrek ik niet veel later hongerig richting station. In de trein maak ik de balans op. Heb ik een baan gevonden vandaag? Nee. Dichter bij een baan gekomen? Nah. Heb ik nieuwe dingen geleerd en m’n horizon een stukje verbreed? Ja.
Precies waar ik voor kwam.