100.000 vacatures, 600.000 werkzoekenden. Kille cijfers waar ik het soms warm van krijg.
Nee hoor, dat niet: ík vind natuurlijk wél die prachtbaan. Ik ben positief! Ik heb mezelf van mijn leven niet zo goed gekend: al die vaardigheden, al die kennis, al die – al zeg ik het zelf – mooie eigenschappen.
Ik scan álle vacaturesites. Ik ken álle bedrijven. Ik netwerk me hélemaal vrolijk. Ik schaaf wekelijks mijn Linkedinprofiel bij naar de nieuwste inzichten. Laatst vond ik nog een schooltuindiploma uit 1976. Meteen erbij natuurlijk, want Aaltje – de LI-goeroe – schreef: Het kleinste kan juist dat zetje geven!
En ik schrijf brieven! Als ik ze de volgende dag teruglees, dan denk ik: die moeten ze hebben! Ik kan dat zelf wel objectief beoordelen, da’s ook zo’n mooie eigenschap van me. Nee, voor mij duurt het niet lang meer. En negen maanden ís nog niet zo lang. Toch? In deze tijd?
Nee, ik krijg het een beetje warm als ik denk aan die 500.000 die het niet gaat lukken. Dat is die empathie van mij. Dan denk ik: wat zouden ze gaan doen? Zouden ze almaar blijven schrijven, terwijl ze geen schijn van kans maken? Wie schrijft die blijft en krijgt, dat wel: WW! Dus dan maar weer een brief op die functie van 2 maanden geleden, waar ze toen een ander voor namen, maar die kennelijk niet door zijn proeftijd is gekomen. Je kan die vacatures op den duur wel dromen! Eens kijken, een open sollicitatie kan ook wel weer eens; voor een sollicitatieactiviteit op werk.nl. Vier in vier weken wordt anders best veel, nietwaar?
Of zouden er een paar van dat half miljoen – o, ik zie net op nu.nl dat de nieuwste cijfers weer hoger zijn – zouden ze iets anders gaan doen?
Zouden ze elkaar opzoeken? Zouden ze zich gaan organiseren? Je hoort zo weinig protest. Terwijl er zoveel mis is. Toch?
276 brieven op 1 vacature! Moet je eens indenken! Dan kun je toch eigenlijk met goed fatsoen niet eens meer blij zijn als jij het wordt? Dan zou je toch denken: zak lekker door de plee met je vacatures; en vergeet niet door te trekken!
Of zouden ze snikkend met hun hoofd op het toetsenbord bonken, moe geschreven van al die geveinsde positiviteit over zichzelf? Er zou toch ook wel veel verdriet moeten zijn, eigenlijk? Dat zou wel werk op kunnen leveren voor hulpverleners. Maar waar betaal je dat van, niet van een uitkering!
Of zouden ze voor zichzelf gaan beginnen? Hoeveel ZZP-ers kan een land nog hebben?
Er zijn er ook honderden aan het netwerkborrelen en workshoppen. Dat lijkt me dan wel weer gezellig. Mensen ontmoeten, lotgenoten, ideeën uitwisselen. Misschien kan een frisse blik van een ander zo af en toe ook geen kwaad.
Nou ja, ik wacht nog maar even die reactie af. Het was echt een fabeltastische brief met een nauwsluitend cv. De ultieme, op het lijf geschreven functie. Mijn lijf!