IK KAN
Ik kan, ik kan, ik kan. Ik kan geweldig koken. Ik kan lief zijn, geduldig zijn, mensen wassen, een goed gesprek voeren. Ik kan essays schrijven. Ik heb zo mijn briljante momenten. En dan krijg ik reacties als goeie analyse, creatief, originele stijl, etcetera, blablabla. En daar word ik dan blij van.
Ik kan dus best veel, maar ik kan niet zo goed zien.
Dat zeg ik niet zo vaak tegen mensen. Dan ben ik bang dat ze denken dat ik daarom dingen misschien wel niet kan, terwijl ik toch van alles kan, en me er nooit door heb laten weerhouden om van alles te doen. En als ik dan iets niet kan, komt het vast niet door mijn ‘handicap’.
Ik kan dus dingen ondanks een handicap maar voel me ook gedwongen om alleen dat te laten zien. Ik wil namelijk een baan. En dan moet je heel veel kunnen want er zijn namelijk heel veel mensen die een baan willen. De meeste functieomschrijvingen omschrijven een niet bestaand supermens. Maar omdat ik een baan wil, zet ik mezelf neer als die duizendpoot. Ik filter het negatieve, en benadruk het positieve. Ik doe mijn best om supergeschikt over te komen in elke poging die ik waag, en dat zonder arrogant over te komen.
Ik kan bijvoorbeeld niet zo goed tegen kritiek.
Ik kan niet autorijden.
Ik kan geen wiskunde en had een 3,2 op mijn VWO-examen. Ja, mensen, een 3,2.
Ik ben geen commercieel toptalent.
Ik kan niet managen en wil ook geen manager worden.
Ik ben geen gedreven ICT’er.
Ik kan bijna nooit twee dezelfde sokken vinden. (kan me ook niet boeien)
Ik kan geen Chinees.
Ik kan de wereld niet redden.
Wat ik vandaag ook niet kon, was een data entry test halen. Ik heb namelijk tijd nodig, maar dan vooral in het begin. Als ik weet waar alles is in een computerprogramma, kan ik het meestal bijna net zo snel. Maar nu lig ik er uit. Ik had 1 kans bij het uitzendbureau. Die heb ik verknald, einde verhaal.
Dat klopt niet. Wat is namelijk de realiteit achter een opgeblazen werkelijkheid. Mensen kunnen dingen en kunnen dingen niet. Iedereen. Daar kunnen ze soms wel en soms niets aan doen.
Het komt uiteindelijk vast wel goed met die baan. Ik voel me bevoorrecht. Ik heb namelijk een opleiding afgerond, heb lieve vrienden en familie, en krijg kansen om me te ontwikkelen in vrijwilligerswerk en een netwerk op te bouwen. Maar ik ken massa’s mensen die de test ook niet zouden halen en niet alleen deze test, maar elke test op alle fronten van de arbeidsmarkt. Ik ken mensen die de middelbare school niet hebben kunnen afmaken. Ik ken mensen die geen Nederlands kennen. Ik ken mensen die niet zo sociaal zijn. Ik ken mensen die gewoon door waar ze geboren zijn of hoe ze eruit zien, minder kansen hebben dan een ander. Alles wat zij kunnen, gaat zo vaak verloren
Ik snap dat er selectieprocedures zijn. Je hebt criteria nodig om te selecteren. Maar die criteria voelen vaak oneerlijk en kort door de bocht. Het gaat te snel, is te eenzijdig en er vallen teveel mensen buiten de boot in Nederland. Veel mensen krijgen niet eens de kans om te leren en te groeien.
In plaats van te leven in een opgeblazen en onrealistische wereld, waar alleen winnaars overblijven tot die ook kapot gaan, laten we op zoek gaan naar wat mensen kunnen. Laten we mensen helpen in de dingen die ze niet kunnen of nog niet kunnen. Laten we mensen nieuwe kansen geven. En laten we ons wat meer van een echte kant zien. Een mens met mogelijkheden en beperkingen. Een mens dat kan groeien.
Anoniem
