Rijp voor de Skype

Tot een half jaar geleden gebruikte ik Skype nooit, maar sinds mijn vriendin in Duitsland woont; om de haverklap. Het lukte me helaas bijna nooit om een goede verbinding tot stand te brengen; elke keer floepte de camera na een paar seconden weer uit. Alles geprobeerd: andere programma’s uit, dichterbij de wifi-router gaan zitten, internetkabel in de laptop, tot zelfs het kopen van een nieuwe webcam aan toe, niets hielp. Steeds beloofde ik haar dat ik de technische problemen voor de volgende keer zou oplossen, maar keer op keer verzuimde ik de belofte waar te maken.

time spent on skype

Toen ik van Oostenrijkse potentiële werkgevers te horen kreeg dat ze m’n brief en CV goed genoeg vonden voor een digitale ontmoeting, wist ik wat me te doen stond: de video nu eens wel maken. De connectie met een familielid in Nederland werkte goed. Check. Maar ik had weer een van mijn lakse buien en dus geloofde ik het wel: geen test met een kennis in het buitenland geprobeerd. M’n geluk zou me wel niet in de steek laten, en technisch gezien stonden alle seinen op groen.

Ik had natuurlijk mijn tanden gestookt, geflost en gepoetst; een luchtje zou zonde zijn want geur-tv bestaat (nog) niet; m’n haren gekamd, een van m’n favoriete streepjesblouses aan, m’n bovenste twee knoopjes open voor de casual look; een bloknoot met pen voor tussentijdse notities. Nog even snel m’n glimlach getest en andere gekke bekken getrokken, en ik vond mezelf goed genoeg voor de confrontatie.

Van te voren las ik nog even vlug alle stukken door en nam ik me voor ze te verrassen met allerlei spitsvondigheden. Al met al nam de technische en cosmetische voorbereiding de meeste tijd in beslag, ik had gehoopt me meer inhoudelijk voor te kunnen bereiden. Maar ach. Ik waagde het erop.

Tromgeroffel… De verbinding kwam tot stand en bleef het voorbeeldig doen!

Het gesprek was amusant maar ook wel pittig; wat ik voor beeld had bij de functie, wat ik anderen kon leren, hoe ik in een groep werk enzovoorts. Wat anderen van mij konden leren? Daar kon ik te bescheiden niet heel veel op verzinnen. Maar waar m’n ogen vooral van begonnen te rollebollen was de vraag: wat kan jij leren van anderen? Toen moest ik wel even stiltes laten vallen, ‘uhhhhm’. Gelukkig namen ze het me denk ik niet kwalijk, want… Ik werd uitgenodigd voor een face-to-face gesprek in Nederland. En deze horde heb ik inmiddels ook genomen. Nu wachten op het belletje. M’n hoofd kunnen ze dus inmiddels wel uitstaan, nu m’n capaciteiten nog.

 

Vlak na publicatie van dit blog heeft de schrijver te horen gekregen dat hij de baan heeft gekregen. Van harte gesolliciteerd! 

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.