Twintig jaar geleden bezocht ik regelmatig kijkavonden. Ik was namelijk naarstig op zoek naar een kamer in de nieuwe stad waar ik zou gaan studeren. Dit waren veelal populariteit-shows waarin je met een mannetje veertig op een kluitje zat en waar alleen de mooiste en meest vlotgebekte eerstejaars een kans van slagen hadden. Ik weet niet hoeveel avonden ik bezocht heb maar het zijn er veel en meestal reisde ik nadat ik op zo’n avond een stuk of drie adressen bezocht had terneergeslagen weer huiswaarts.
Uiteindelijk heb ik een kamer gevonden. Niet dankzij zo’n door mij inmiddels verafschuwde kijkavond. Maar op basis van inschrijfduur bij de studentenhuisvesting. En mijn nieuwe huisgenoten bleken de leukste medebewoners te zijn die ik me had kunnen wensen. Met sommigen heb ik verre reizen gemaakt door exotische Aziatische koninkrijkjes, er zijn hechte vriendschappen en relaties ontstaan en elkaars verjaardagen bezoeken we twintig jaar nadat we elkaar hebben leren kennen nog steeds. Het kan dus helemaal goed komen met zo’n kamerjacht als deze niet opgezet wordt via het principe van een populariteitspoll.
Vleeskeuring?
Maar dinsdag 24 februari was het de eerste Twitter-banendag. En ineens moest ik terugdenken aan die verschrikkelijke “vleeskeuringen” van twintig jaar geleden. Voor werkgevers gaat het wellicht niet zozeer om looks en vlotgebektheid, maar wel om ervaring. En het liefst moet die ervaring zo perfect mogelijk aansluiten bij de baan die de potentiële werkgever vacant heeft. Er staan tenslotte zo’n 600.000 sollicitanten tegenover 100.000 onvervulde vacatures. Ik werkte in een vakgebied waarmee het lang voor de crisis al slecht ging, maar raakte pas kort geleden mijn baan kwijt. Geen enkele baan blijkt dan te passen bij jouw kennis en ervaring.
Persoonlijkheidstest
Mijn hart maakte dus een sprongetje toen ik via de hashtag #JouwBaan stuitte op een persoonlijkheidstest van mijn bank. Deze test was ongetwijfeld gemaakt omdat ze op zoek waren naar die unieke persoonlijkheid, zo dacht ik. En niét omdat ze op zoek waren naar een “wandelend profiel” dat zo perfect mogelijk aansluit bij een van hun vele vacatures. En om het nog mooier te maken: Ik bleek die unieke persoonlijkheid te zijn! Na deze online zegetocht verwachtte ik dus op zijn minst dat ik een aanmeldformulier voor een traineeship in zou kunnen vullen. Waarna ik na een intake-gesprek de week er op al zou kunnen beginnen.
IJdele hoop
Het bleek ijdele hoop, nadat ik op de button geklikt had waarmee ik de test afsloot werd ik plompverloren doorverwezen naar een vacaturepagina. Vacatures met een functie-omschrijving die ik als “old-skool ambachtsman” nauwelijks uit kan spreken. Laat staan dat ik me voor kan stellen wat ze inhouden.
U begrijpt mijn teleurstelling! Ik heb op Twitter dan ook flink gefoeterd. Dom natuurlijk, want je moet je op social media altijd zo positief mogelijk profileren. Maar net zoals ik zo min mogelijk tijd wil besteden aan mijn bankzaken – een van de voornaamste unique selling points van mijn bank – wil ik ook niet onnodig veel tijd besteden aan sollicitatie-activiteiten die al bij voorbaat tot niets leiden.
Ik hoop dat de mijn bank zich in de toekomst realiseert dat ik niet alleen als rekeninghouder, maar ook als sollicitant een homo economicus ben.