Hoe je denkt over een beperking en over het werken met een beperking, is een kwestie van perspectief.
Het Denk Anders Debat is voor jongeren met een niet zichtbare beperking, of chronische ziekte die hun dromen willen waarmaken. Het is georganiseerd door Stichting Hoezo Anders in samenwerking met Hogeschool Rotterdam. Aan tafel zaten werkgevers, jongeren met een beperking en ook staatssecretaris Klijnsma was aanwezig.
Powerplatform
Hogeschool Rotterdam heeft een Powerplatform voor studenten met een beperking die aan de Hogeschool Rotterdam studeren. Het is belangrijk dat studenten laten weten dat ze een beperking hebben, zodat de Hogeschool hen ook kan helpen, als dat bijvoorbeeld invloed heeft op hun studie. Marloes de Vries van het Powerplatform vertelde dat studenten hun beperking vaak presenteren als een probleem. Het Powerplatform wil juist graag benaderen dat studenten talenten hebben en dat het belangrijk is om dat als uitgangspunt te nemen. Daarbij is commitment, de beperking zien als anders, maar de verschillen accepteren, heel belangrijk.
Allereerst kregen we een filmpje te zien. Hiervan bleef mij het meeste bij, dat alles een kwestie is van perspectief. Iemand met autisme kan de wereld op een andere manier beleven dan iemand zonder autisme. Men zegt dan dat zijn voorstellingsvermogen minder groot is, maar is dat werkelijk zo, als je bedenkt dat iemand met autisme steeds moet denken: hoe ziet iemand zonder autisme de wereld nu?
‘Ik ben zo dankbaar dat ik hier mag werken’
Marga Mulder van Shell vertelde het volgende wat mij raakte. Zij merkte dat veel academici met een beperking niet zeker zijn over hun talent. Iemand zei tegen haar: “Ik ben zo dankbaar dat ik hier mag werken.” Het gaat er juist om dat iemands talent wordt gebruikt; iemand zet zijn talenten in voor het bedrijf. Wie moet hier nu precies dankbaar zijn?
Wel of niet vertellen dat je een beperking hebt?
Een interessante vraag is of je tijdens een sollicitatiegesprek wel of niet vertelt, dat je een beperking hebt. Wanneer je een onzichtbare beperking hebt, is dit altijd de hamvraag. Is het belangrijk voor een werkgever om te weten of iemand een beperking heeft, als dit zijn werk niet beïnvloedt? Het zal altijd een spanningsveld blijven.
Tijdens het eerste deel van het debat was iedereen erg vriendelijk voor elkaar. Maar we wilden wel wat meer vuur in het debat. Vanuit de zaal werd gezegd: ‘Iedereen vindt dat het belangrijk is dat er mensen met een beperking in dienst worden genomen, maar waarom wordt dit dan niet gewoon gedaan?
De realiteit klinkt vaak zo hard, maar bij de meeste werkgevers regeert gewoon het geld. Sociaal zijn of christelijk zijn als werkgever, of welke andere term hiervoor je voorkeur heeft, dat komt maar weinig voor. Ik vind het soms wel grappig dat je van allerlei instanties hoort dat je anders moet denken als werkzoekende. Ik heb laatst nog een reïntegratietraject gevolgd met de naam “veranderen met plezier” Maar het denken bij werkgevers blijft nogal tradtioneel. Je “horizon verbeden” zit er niet in bij werkgevers als zij het hoofd maar net boven water kunnen houden.
Ja, jammer is dat. Toch weet ik dat er ook werkgevers zijn die hun horizon wel willen verbreden. Het in dienst nemen van mensen met een beperking kost gelukkig niet alleen geld, maar levert ook enorm veel op. Naast subsiidies die een werkgever kan krijgen voor het in dienst nemen van iemand met een beperking is ook het ‘people’ aspect belangrijk. Door diversiteit en inclusie binnen een organisatie leren medewerkers van elkaar en dit vergroot weer de creativiteit en daarmee de productiviteit van een organisatie. Hierbij is wel goede kennis van zaken geboden en een goede inzet van alle partijen.