Herfstweer. De bladeren vallen van de bomen. Het regent, het stormt en de vacatures schieten als paddenstoelen uit de grond. Ik verklaar het jachtseizoen op DE baan weer geopend. Vanuit mijn heup schiet ik de ene na de andere sollicitatie cyberspace in.
En ja hoor, ik word weer uitgenodigd! Gesprek hier, gesprek daar. Vol goede moed ga ik weer op pad in mijn, aan het seizoen aangepaste, bruine strakke pakje. Regenlaarzen aan, strakke hakken mee in de tas. Ik glij echt niet uit over alle natte bladeren en takken die ik onderweg tegenkom.
De lucht klaart op, ik ga door naar de volgende ronde. Maar de omslag is van korte duur. Er kwamen ook nog andere kandidaten. Waar het bedrijf echt meer een klik mee had. Dat begrijp ik dan toch wel, dat ik dan ineens niet meer doorga? Stoom komt uit mijn oren en mijn reactie is redelijk doorgeladen. Gelukkig solliciteer ik nu niet meer via dit bureau.
Na een ander gesprek hoor ik: “Sorry, je gaat toch niet door, want andere kandidaten hebben meer ervaring bij grote organisaties.” Ik kijk mijn cv nog eens na en denk waar stond mijn ervaring bij die multinational dan?
Net als van het natuurgeweld word ik van het gesprekkengeweld heel nederig. Elke keer trotseer ik het weer en ga ik er op af, gewapend met veel ervaring, kennis en stormparaplu.
Maar wat ik ook doe, wat ik ook zeg, de afloop kan ik niet bepalen.
Heel af en toe schijnt de zon. Zoals laatst, eindelijk weer eens een gesprek vol positieve energie. Maar helaas, de andere kant van de tafel, bevangen door de donkere dagen, zoekt de beschutting van net die ene kandidaat die ik dan weer niet ben. Niets veranderlijker dan het weer, behalve vacatureland.
Ik ga wandelen in het bos. Een frisse neus, genieten van de natuur. En paddenstoelen zoeken, dan weet ik in ieder geval wél waar ik mee thuis kom!