Er zijn drie manieren om de banenjacht te benaderen: optimistisch, pessimistisch en realistisch. De gesprekken die ik over het onderwerp voer, zijn in die categorieën in te delen.
Over het algemeen kwetter ik als Juffrouw Mier. “Het is gewoon een moeilijke tijd, maar het komt natuurlijk allemaal goed.” Als ik in m’n eentje thuis ben en weer eens een afwijzing in mijn mailbox krijg, slaat de stemming soms om naar “Het komt nóóit meer goed”. Dan bel ik een vriendin die in hetzelfde schuitje zit. “Hoe gaat het?” vraagt één van ons. “Ach ja. Ik wil niet klagen. Maar ik word er soms echt een beetje gek van hoor”, antwoordt de ander. En dan klagen we toch maar even, omdat dat Juffrouw Mier gedoe ook niet altijd vol te houden is.
Tips & Adviezen
Mensen die zelf elke dag naar ‘de zaak’ gaan, hebben niet altijd in de gaten hoe lastig het is om nu een baan te vinden. Ze vragen of ik “wel eens op van die vacaturesites kijk”. Ze suggereren dat ik anders ook een tijdje onder mijn niveau kan werken, zodat ik in elk geval bezig ben. Ze zeggen: “Je schrijft toch graag? Doe dát dan.”
Hoewel ze het goed bedoelen, stuit het me soms tegen de borst. De vacaturesites bezoek ik dagelijks. Ik solliciteer met het leplazarus, maar helaas nog altijd zonder resultaat.
Bij baantjes onder mijn niveau maak ik geen schijn van kans – daarvoor ben ik te overgekwalificeerd, te oud of te duur. En ja: ik schrijf. Natuurlijk schrijf ik. Dat hoort nu eenmaal bij mij.
In de put
Mensen met een pessimistische inslag zou ik misschien moeten mijden op dit moment. Dat zijn de mensen die mijn sombere gedachten alleen maar onderstrepen. “Hoe is het toch mogelijk hè”, zeggen ze. “Je bent zo goed opgeleid en je had zulk leuk werk en nu dit…” De opmerking die mij tot nu toe het meest heeft geraakt luidde: “Je hebt ook geen enkele functie in de maatschappij.” Ik hoop nog steeds dat dit minder bot bedoeld was dan het overkwam.
Oud en wijs
Gelukkig krijg ik vooral veel steun en opbeurende woorden.
De beste raad kreeg ik van mijn 87-jarige Oma. Ze is te oud om negatief te zijn en te krakkemikkig voor veel optimisme, dus realisme past haar het best. Zij zegt gewoon hoe het zit. Dat het vinden van een baan nu heel lastig is, maar dat dat niet wil zeggen dat het nooit meer goed komt. Dat dit niet de eerste crisis is die ze meemaakt en dat er na regen altijd weer zonneschijn komt. En dat ik nu tenminste tijd heb om een boek te schrijven. En inderdaad: I’m on that case.
Hoewel oud en krakkemikkig, is Oma degene die mij de beste peptalks geeft. Vooral omdat ze altijd weer zegt wat het allerbelangrijkste is in deze hele ‘toestand’. Aan het eind van elk gesprek dat ik met haar heb zegt ze: “Moed houden hoor!”
En dat is de spijker op z’n kop. Op het eerste gezicht lijkt het misschien een dooddoener, maar het is wèl wat nu cruciaal is. Want als je de moed verliest en bij de pakken neer gaat zitten, is de kans op succes helemaal verkeken.
Moed is de schouders eronder. Moed is uithuilen en opnieuw beginnen. Moed is niet opgeven tot het gelukt is. Dus ga elke dag naar buiten, profileer je goed, hou je ogen open en solliciteer je te pletter.
En houd moed!
Anne de Rooij
Mooi! Goed om te zien dat je je speech voor morgen al klaar hebt :)
Dag Anne,
wat je kan doen is een bedrijf opzetten, waar jij de directeur van bent. Dat bedrijf zou in jou geval bijvoorbeeld als doel kunnen hebben het schrijven van boeken.op het gebied van yyy Als mensen dan vragen wat doe je, dan heb je de optie om te zeggen: Ik ben directeur van het bedrijf xxx en dat bedrijf levert boeken op het gebied van yyy. Daarnaast zoek ik nog een deeltijdbaan op het gebied van zzzz. Verder kun je botterikken zien als een uitdaging. Deze mensen weten soms niet dat ze kwetsen, omdat niemand ze dat zegt. Anderen doen het doelbewust. Die zou je ook misschien aan het denken kunnen krijgen, door te zeggen, je kwest me, waarom doe je dat? De leerpunten schrijf je natuurlijk op en daar maak je dan weer een boekje van.