De sollicitant is koning

sollicitant is koning
via koninklijkhuis.nl

Eigenlijk zouden ze je als een koning moeten ontvangen. Jij bent geselecteerd uit honderden kandidaten. Jij bent bijzonder! Jij mag op gesprek. Het beste bedrijf in de branche- zie advertentie – heeft jou geselecteerd! Jij bent niet minder dan een finalist in Idols. Iedereen viel af. Jij bleef onwrikbaar overeind staan. Gefeliciteerd! De rode loper uit!

Gek dat werkgevers dat soms anders zien.

“Ik maak nog even dit berichtje af anders komt het er niet meer van. Vind je dat goed?” Natuurlijk zeg je niet: “Strakke planning, ik was ruim op tijd, jij liet me al wachten en nu kunnen we nog niet aan het gesprek beginnen?”
“Tuurlijk, prima!” hoor je jezelf zeggen.

 

Een sollicitatiegesprek is voor een organisatie een commerciële kans, denk ik. Als organisatie zou je een soort gretigheid moeten creëren bij je sollicitant. Je zou het gevoel moeten bevestigen, dat jij inderdaad de organisatie bent die het zo goed voor elkaar heeft als de advertentie je wilde laten geloven. Natuurlijk stellen we daarom eisen aan ons personeel, omdat we ook het beste resultaat willen. Wat heb je ons te bieden?
Toch ontstaat er bij de sollicitant soms een ander beeld. Zo van: wil ik hier eigenlijk wel werken?

Een receptioniste die in een service-gesprek aan de telefoon verwikkeld een bepaald gezicht opzet en met stemverheffing in steeds scherpere bewoordingen een klant – en zijn verjaardagsbezoek -voorgoed aan het verliezen is.

“Kom maar mee.” zegt de man die mij ophaalt bij de receptie met een beetje grimmig gezicht. “We hadden een dubbele afspraak gepland staan, dus nu neem ik het even over van mijn collega. Vandaar. Even kijken, o ja, hier heb ik je brief. Oké, vertel maar…”

“We kunnen hier wel even in de hal zitten, er is op dit moment geen ruimte vrij.”

Misschien geloof ik nog gewoon in sprookjes. En ik ben best wel kritisch. Organisaties bestaan uit mensen. Een bedrijfsvisie blijft soms alleen maar op geduldig papier plakken.

Toch komen ze voor!
Een afwijzing per mail, nooit de lekkerste. Na de redenen van afwijzing wordt afgesloten met: Mocht je nog eens bij ons in de buurt zijn, er ligt een tegoedbon voor een kopje koffie of thee voor je klaar in onze winkel, te nuttigen in ons restaurant.
Natuurlijk: ik weet dat iedere klant daar een kop koffie krijgt. Maar toch, het heeft iets van welkom en niet helemaal met lege handen.

Dit gebeurt ook gewoon – 7 jaar geleden, maar bij mij nog steeds top of mind.
“Ah, bent u er al, da’s lekker op tijd. Welkom! Komt u maar mee alstublieft.” De echt geïnteresseerde vrouw, blijkt de baas zelf te zijn. Ze vertelt dat ze binnen het bedrijf met respect omgaan met iedereen, klant of personeel, ongeacht huidskleur, geloofsovertuiging, wat dan ook. Een mooi en open gesprek.
Na afloop vraagt ze wat ik mee wil hebben. Ik begrijp haar niet. “Voor onderweg! U moet nog best een stukje rijden. Een Mars, een flesje frisdrank?”
Met een koel flesje water en een appel stap ik in de hete auto.
Ik ben het niet geworden, helaas. Twee dagen later motiveert ze haar beweegredenen uitgebreid in een telefoongesprek. Ze refereert aan dingen die ik haar heb verteld en geeft argumenten en tips. Wat een feedback! Ongelooflijk. Respect. Wat een afwijzing! Je zou er bijna vrolijk van worden.

Zo kan het dus ook! Want organisaties bestaan uit mensen.

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.