Q is een ervaren HRadviseur en beleidsmedewerker. Een paar jaar geleden verhuisde ze van de Randstad naar Friesland, waar ze na twee jaar haar baan kwijtraakte. Als 45-plusser bleek het vinden van een nieuwe baan geen makkelijke opgave. Na vele sollicitaties besloot ze vorig jaar ten einde raad de uitzendbureaus langs te gaan, met als gevolg… Dat lees je op Vacatureluurs!
Bij het eerste uitzendbureau dat ik binnenliep bekeken ze mijn cv en werd me meteen een baan aangeboden: voor een politieke partij bij een bestuursorgaan. Secretariaat aansturen, social media managen, werken aan beleidsstukken. “Maar ja, het is voor een partij en die ligt je of die ligt je niet.” Ik werd al helemaal blij en vertelde dat ik mijn mening wel kon uitschakelen, dat er eigenlijk maar één partij is waar ik niet voor wil werken. Jammer genoeg ging het nu net om die partij. Verder hadden ze niks voor me, maar op de eerste etage zaten de collega’s van de callcenterbanen. Die hadden meestal wel werk te bieden.
Op de eerste etage deden ze hun best me af te schrikken; callcenterwerk, als dat je niet bevalt word je gillend gek. Callcenters zijn niet blij met mensen die al een carrière hebben opgebouwd, die laten zich lastig aansturen. De trainers en leidinggevenden zijn allemaal rond de dertig. En mensen met kennis van gesprekstechnieken hebben ze ook liever niet, die weten het allemaal beter. Maar ik wilde aan de slag, dus ik hield voet bij stuk tot de recruiter zei: “Denk er in het weekend maar even goed over na. Als je dan nog steeds wilt, ben je maandag welkom voor een eerste selectie.”
Ik was er maandag. Na een groepssollicitatie met rollenspellen mocht ik door naar de selectiedag voor een klus van drie maanden bij een verzekeringsbedrijf. Selectiedág ja. Weer met een groep, een hele ochtend jezelf presenteren en nog meer rollenspellen. In de middag een individueel sollicitatiegesprek van 10 minuten en verder veel wachten. Ik werd aangenomen en in november zou ik beginnen. Eerst een week training, daarna aan de telefoon.
Een hele nieuwe wereld: geen eigen kantoor, geen vrijheid om zelf mijn pauzes of werktijden te bepalen, zelfs een vrije dag nemen kon niet die drie maanden. Maar ook: geen vergaderingen, geen continue achterstanden en geen werk mee naar huis.
Met mijn lichte telefoonfobie – die had ik verzwegen natuurlijk- zag ik er huizenhoog tegenop. Maar ik had werk! Over twee weken zou ik beginnen. Twee weken vakantie, dezelfde vrijheid als die van werkloos zijn voelde plots heel anders.
Lees volgende week het vervolg van Q’s callcenteravontuur op Vacatureluurs.com!